Δευτέρα 1 Δεκεμβρίου 2014

Κωστής Παλαμάς - Δεκέμβριος

Π. Πικάσο, Μητέρα και παιδί. 1902. Fogg Art Museum, Harvard University.
“Η μητερούλα στον κόρφο της κοιμίζει/ το ακριβό, το μόνο της παιδί
έξω με χιόνια Δεκέμβρης τριγυρίζει/ κι αυτή το σφίγγει και, σα να τραγουδεί
σιγομιλάει με γέλιο και τρεμούλα, η μητερούλα:
«Άγιε Νικόλα, που ξέγνοιστα χτενίζεις/ τ’ άσπρα σου γένια ψηλά στον ουρανό
και πέφτουν κάτου σωρός και μας χιονίζεις/ μην το κρυώσεις, λυπήσου τ’ ορφανό.
Λαμπάδα τρέχω σ’ εσέ ν’ ανάψω κιόλα, Άγιε Νικόλα!
Να ο Χριστός σου γεννιέται σε λιγάκι/ που αγαπάει, μικρό μου, τα παιδιά.
Ζεστό σου φέρνει καινούριο φουστανάκι/ και την ευχή του πιστή σου συνοδιά.
Κοιμήσου τώρα, και θάρθει στ’ όνειρό σου, να  ο Χριστός σου!
Κι αφού μας φύγει, δε μας ξεχνά, θ’ αφήσει/ στον Άη Βασίλη για σε παραγγελιά
χίλια παιχνίδια λαμπρά να σου χαρίσει/ και ζαχαράτα και χάδια και φιλιά.
Με τη χαρά του η χάρη του θα σμίγει/ κι αφού μας φύγει!
Τι θα μου μένει, αν γράφθη μαύρη μέρα/ για να το χάσω από την αγκαλιά;
Χωρίς παιδάκι τι είναι η μητέρα/ χωρίς πουλάκι τι θέλει κ’ η φωλιά;
Αν της πετάξει, ας πέσει χαλασμένη…Τι θα μου μένει!»”
(Κωστή Παλαμά, Άπαντα, τ. 1, εκδ. Γκοβόστης)

Share/Bookmark

Πέμπτη 2 Οκτωβρίου 2014

Ζητήματα Παιδείας

Συχνά ακούμε συζητήσεις περί Παιδείας στη χώρα μας, για ανάγκη εξορθολογισμού και βελτίωσης της ποιότητάς της κ.λπ. Θα προσπαθήσουμε εδώ να δούμε κάποια ανάγλυφα προβλήματα, που από αυτά ξεκινώντας ίσως φτάσουμε ασφαλέστερα σε λύσεις, χωρίς εντυπωσιακές και δήθεν αποφασιστικές κινήσεις, απλώς ενεργοποιώντας την κοινή λογική και τη διεθνή εμπειρία.
 
1. Οι τελευταίες πανελλαδικές εξετάσεις εισαγωγής στα ΑΕΙ της χώρας έδειξαν για ακόμα μια φορά μια ανεπίτρεπτη κατάσταση που ουδείς τολμά να θίξει. Εισήχθησαν σε ΑΕΙ απόφοιτοι Λυκείου με βαθμό 2 και 3, που σε ορισμένα μάλιστα μαθήματα παρέδωσαν λευκή κόλλα. Όλοι συζητούν για τη βάση του 10, που πρέπει ή όχι να έχουν όλοι οι εισαγόμενοι σε ΑΕΙ, ουδείς όμως συζητά για το κυρίως πρόβλημα: πώς είναι δυνατόν μαθητής να περνάει από την 2α Λυκείου στην 3η, να λαμβάνει απολυτήριο Λυκείου και ταυτόχρονα στις πανελλήνιες εξετάσεις να γράφει για 2 και 3, ενίοτε και 0; Το 10 θα πρέπει να θεωρείται ως δεδομένο για όλους, άλλωστε έχει ήδη δοθεί εντολή οι εξετάσεις να εμπεριέχουν θέματα διαβαθμισμένης δυσκολίας, ώστε όλοι να μπορούν να βαθμολογηθούν με τη βάση, λιγότεροι με μεσαίους βαθμούς, ακόμα λιγότεροι με άριστα. Θα ήταν αποδεκτό κάποιοι ελάχιστοι να γράψουν σε κάποια μαθήματα 9, ίσως και 8, δεδομένου του άγχους της στιγμής. Αλλά 2; Στις περιπτώσεις αυτές ο καθηγητής του Λυκείου υπήρξε από ανεπαρκής έως απατεώνας, καθόσον εξαπάτησε το παιδί, προβιβάζοντάς το στην 3η Λυκείου και ωθώντας το έτσι να δώσει εξετάσεις εισαγωγής σε ΑΕΙ. Δεν υπάρχει άλλη εξήγηση. Επειδή δύσκολα μπορούμε να δεχτούμε πως υπάρχουν παιδιά του Λυκείου με τέτοια εκ φύσεως αδυναμία, κατά πάσα πιθανότητα έπεσαν σε άθλιους καθηγητές που εξαπατούν τελικώς την ίδια την κοινωνία και οφείλουν να ελεγχθούν αυστηρότατα από τους λυκειάρχες τους αλλά και το αρμόδιο Υπουργείο Παιδείας.
 
2. Πάλι στις πανελλήνιες εξετάσεις, φαίνεται πως η κοινωνία «αναδρώντας» απαξίωσε πολλά Τμήματα ΑΕΙ, δηλαδή πολλά Τμήματα Πανεπιστημίων και ΤΕΙ. Είναι σαφές πως πολλά από τα Τμήματα αυτά δεν έπρεπε να υπάρχουν ως τέτοια. Τα προγράμματα σπουδών, ιδιαιτέρως πολλών επαρχιακών Τμημάτων, έχουν διαμορφωθεί σύμφωνα με τους καθηγητές «που έχουμε» και τους μελλοντικούς καθηγητές - συγγενείς του νομάρχη και του βουλευτή της Περιφέρειας. Δεν αναφέρομαι μόνο στο μη παραγωγικό της σχετικής κρατικής επένδυσης, αναφέρομαι και στην εξαπάτηση των νέων και των οικογενειών τους. Πέραν της ποιοτικώς και ποσοτικώς ανεπαρκούς για ΑΕΙ στελέχωσης των Τμημάτων αυτών, το γνωσιολογικό περιεχόμενο και η εμβέλεια των σπουδών είναι χαμηλότατου επιπέδου και άχρηστο για την εξέλιξη των αποφοίτων τους.
 
3. Εδώ θα πρέπει η Πολιτεία να κατανοήσει τον ρόλο των Εκπαιδευτικών Ιδρυμάτων στις Περιφέρειες της χώρας, το αυτό ισχύει και για τους κατοίκους αυτών των Περιφερειών. Αντί να συντηρεί «υβριδικά» Εκπαιδευτικά Ιδρύματα μηδενικού κύρους και μηδενικής αναπτυξιακής εμβέλειας, εξαπατώντας τους νέους και τις οικογένειές τους (γιατί περί εξαπάτησης πρόκειται, υπαγόμενης στο κοινό ποινικό δίκαιο), βλάπτοντας αντί να ωφελεί στην ανάπτυξη της χώρας, ας συμβαδίσει επί τέλους με το αίτημα της «Ευρώπης 2020» και της «Ευρώπης 2050», που είναι η ενίσχυση της ανάπτυξης των Περιφερειών ως αυτοδύναμων χωρικών οντοτήτων και η ενίσχυση ή και δημιουργία παραγωγικής και ανταγωνιστικής εξειδίκευσής τους. Η εκπαίδευση έτσι στις Περιφέρειες, αφ’ ενός πρέπει να στοχεύει κυρίως στην οργανική ένταξή της σε αυτές, αφ’ ετέρου πρέπει να ανατεθεί σε αυτές, σύμφωνα με την ευρωπαϊκή επιταγή περί τρόπου θεώρησης της περιφερειακής ανάπτυξης και περί τρόπου θεώρησης της ίδιας της Ευρωπαϊκής Ηπείρου ως ένωσης Περιφερειών. Έτσι λοιπόν, σε πρώτη φάση, θα πρέπει τα απαξιωμένα Τμήματα των Περιφερειών που στερούνται επιστημονικής εμβέλειας και ελκυστικότητας να μετατραπούν σε διετή ή τριετή επαγγελματικά κέντρα, επικεντρωμένα στις ανάγκες και στις εξειδικεύσεις των Περιφερειών αυτών. Οι Περιφέρειες θα πρέπει να πάψουν να περιμένουν ανάπτυξη μέσω των καφετεριών τους και των ενοικιαζόμενων δωματίων. Βεβαίως και θα πρέπει να υπάρχουν και πανεπιστημιακά Τμήματα «κεντρικής» επιστημονικής εμβέλειας. Υπάρχουν τέτοια – π.χ. της Θεσσαλίας, της Κρήτης, της Πάτρας κ.λπ. – και εδώ θα πρέπει να προβληματιστούμε για τις ερευνητικές επιδόσεις τους, που είναι συχνά κατά πολύ ανώτερες από πολλά κεντρικά πανεπιστημιακά τμήματα με μεγάλη ιστορία. Μήπως γιατί αυτά έχουν εν πολλοίς καταστεί έρμαια οικογενειοκρατίας και αναξιοκρατίας;

4. Η δευτεροβάθμια εκπαίδευση οφείλει να λειτουργεί ως τέτοια. Δεν θα υπερβάλλουμε αν πούμε πως σήμερα η 2α και η 3η Λυκείου υπολειτουργούν σχεδόν επισήμως. Οι μαθητές στη συντριπτική τους πλειονότητα ενδιαφέρονται μόνο να εξασκηθούν να γράψουν καλά στα μαθήματα που θα τους επιτρέψουν να εισέλθουν στα ΑΕΙ της αρεσκείας τους. Τα Λύκεια για τις τάξεις αυτές δεν λειτουργούν σχεδόν καθόλου μετά τον Μάρτιο ή Απρίλιο, αφήνοντας ελεύθερους τους μαθητές να πάνε στα φροντιστήριά τους. Οι εκπαιδευτικοί συνακολούθως και αναγκαστικώς, ενδιαφέρονται περισσότερο για τη φροντιστηριακή εκγύμναση των μαθητών παρά για τη συνεισφορά τους στις γενικές γνώσεις που οφείλουν να αποκτήσουν οι νέοι της χώρας μας σπουδάζοντας στο Λύκειο.

5. Τα Ανώτατα Εκπαιδευτικά Ιδρύματα πρέπει να στοχεύουν στη διαμόρφωση ολοκληρωμένων επιστημόνων, με κριτική σκέψη και ερευνητικές ικανότητες. Αμφιβάλλω για το κατά πόσο μπορούν πλέον να συμβάλουν σε κάτι τέτοιο – λίγες οι λαμπρές εξαιρέσεις – σε μεγάλο βαθμό, γιατί τα Λύκεια δεν έχουν δώσει στους μαθητές τους τις απαραίτητες γι’ αυτό βάσεις. Παρότι θέλω να πιστεύω πως οι καθηγητές που υπηρετούν στα ΑΕΙ της χώρας πασχίζουν γι’ αυτό (χωρίς όμως να τους απαλλάσσω κάθε ευθύνης), το όλο σύστημα διακρίνεται από μιαν ακαμψία που εμποδίζει τους φοιτητές να αποτινάξουν εγκαθιδρυμένες από το Λύκειο νοοτροπίες. Κυρίως δεν δίνει τη δυνατότητα στους φοιτητές να αναπτύξουν τις ιδιαίτερες κλίσεις και ικανότητές τους, ικανότητες που κατά κανόνα εμφανίζονται σταδιακά με την πάροδο του χρόνου. Ο φοιτητής στην καλύτερη περίπτωση εισέρχεται στη Σχολή που έχει επιλέξει από 16 ετών, συχνά αυτή η επιλογή είναι επιλογή των γονιών του και ακόμα συχνότερα εισέρχεται σε μια Σχολή που δεν ήταν η πρώτη του επιλογή. Εν ολίγοις, πιο συνηθισμένο είναι να βαδίζει στα τυφλά. Η Ανώτατη Εκπαίδευση οφείλει να αποκτήσει ευελιξία, να δίνει δηλαδή στους φοιτητές τη δυνατότητα να μεταπηδήσουν σε Τμήμα που τους ενδιαφέρει, π.χ. μετά το τρίτο ή και δεύτερο έτος σπουδών, χρησιμοποιώντας τις Διδακτικές Μονάδες (ΔΜ) που απέκτησαν στα μαθήματα που επιτυχώς παρακολούθησαν. Αυτό γίνεται σε όλες τις προηγμένες χώρες του κόσμου. Τα τελευταία μόλις χρόνια θεσμοθετήθηκαν στην Ελλάδα οι Διδακτικές Μονάδες των μαθημάτων, κάτι που ίσχυε εδώ και δεκαετίες σε όλες τις ανεπτυγμένες χώρες του κόσμου, για την κινητικότητα των σπουδαστών εντός του κρατικού αλλά και παγκόσμιου εκπαιδευτικού τοπίου. Γιατί εμείς δεν τις χρησιμοποιούμε γι’ αυτό;
 
6. Η Πολιτεία οφείλει να ξεκαθαρίσει το τοπίο στον χώρο των ΑΕΙ. Παρά του ότι θεσμικώς τα ΤΕΙ και τα Πανεπιστήμια βρίσκονται στην ίδια εκπαιδευτική βαθμίδα, είναι δηλαδή και τα δύο ΑΕΙ, συντηρείται στην κοινή γνώμη η άποψη πως βρίσκονται σε χαμηλότερο επίπεδο. Οι τηλεοπτικοί σταθμοί και οι εφημερίδες εμμένουν στη λεκτική και δήθεν ποιοτική διαφοροποίησή τους, μιλώντας για ΑΕΙ και ΤΕΙ, μάλιστα ακόμα και πρώην Υπουργός Παιδείας έκανε από Βουλής αυτήν τη διαφοροποίηση. Τα ΤΕΙ όμως είναι τετραετή Εκπαιδευτικά Ιδρύματα με προσωπικό προδιαγραφών όμοιων ή και ενίοτε απαιτητικότερων αυτών των τετραετών Πανεπιστημιακών Τμημάτων. Δεν μπορούν να μην ονομάζονται Πανεπιστήμια, αν μη τι άλλο αυτό δεν συνάδει με τα διεθνώς ισχύοντα για 4ετή Εκπαιδευτικά Ιδρύματα. Πόσο μάλλον τώρα που αργά ή γρήγορα θα εγκαθιδρυθούν και επισήμως – καλώς ή κακώς – Ιδιωτικά Πανεπιστήμια. Τα ΤΕΙ θα ατονήσουν έως εξαφανίσεως, λόγω της συστηματικής και σχεδόν προπαγανδιστικής λεκτικής απαξίωσής τους από τα ΜΜΕ – με σοβαρή επίπτωση στις χιλιάδες των αποφοίτων τους και στις χιλιάδες των ήδη φοιτούντων – παρά του ότι η Πολιτεία έχει επενδύσει σε αυτά, με αξιόλογους καθηγητές και κτηριακές εγκαταστάσεις. Τα ΤΕΙ προφανώς και έλκουν την καταγωγή τους από τα ΚΑΤΕΕ, που πράγματι υπήρξαν η ενδιάμεση βαθμίδα μεταξύ χειρωνακτών και επιστημόνων. Όμως και οι απαιτήσεις της κοινωνίας έχουν εξελιχθεί και πρώην πρακτικές που θεραπεύονταν από αυτήν την τότε ενδιάμεση βαθμίδα, μετετράπησαν σε απαιτητικές επιστήμες. Δεν επαναπαυόμαστε πλέον με τις μαίες επιπέδου Γεωργίας Βασιλειάδου στο γνωστό κινηματογραφικό έργο, ούτε ο ηλεκτρονικός του 2000 ασχολείται με τα τρανζιστοράκια που ασχολείτο ο ηλεκτρονικός του 1950, ούτε ο πολιτικός μηχανικός ασχολείται με το χτίσιμο πέτρινων οικοδομών, όπως ο κτίστης του 1900. Γι’ αυτό και το Πολυτεχνείο από πρώην σχολή πετράδων μονοετούς ή διετούς φοίτησης έγινε σχολή μηχανικών αρχικώς τριετούς, εν συνεχεία τετραετούς και σήμερα πενταετούς φοίτησης, γι’ αυτό και τα ΚΑΤΕΕ από ενδιάμεσες σχολές διετούς και τριετούς φοίτησης έγιναν ΤΕΙ τετραετούς φοίτησης και ετέθησαν αυτοδικαίως στο επίπεδο των Πανεπιστημίων. Την ενδιάμεση εκπαιδευτική βαθμίδα, βαθμίδα που πρέπει να υπάρχει, καταλαμβάνουν σήμερα τα ΙΕΚ, που εν πολλοίς επιτελούν σημαντικό έργο. Ακόμα, τα πτυχία που δίνουν Πανεπιστήμια πενταετούς φοίτησης – Πολυτεχνεία και Γεωπονικές Σχολές – πρέπει να αναγνωριστούν ως επιπέδου Master, γιατί αυτό ισχύει διεθνώς και οφείλουμε για να συνεννοούμεθα και να συνεργαζόμαστε σε παγκόσμιο επίπεδο να αποκτήσουμε κοινή γλώσσα.
 
Τα παραπάνω είναι κατ’ εξοχήν επείγοντα και θεωρώ πως η θεραπεία τους θα ξεκαθαρίσει το εκπαιδευτικό τοπίο στη χώρα μας με βάση τα διεθνώς ισχύοντα και θα συμπαρασύρει στη γενικότερη αναβάθμιση της Παιδείας στη χώρα μας. Δυστυχώς όμως βλέπω το Υπουργείο Παιδείας να ασχολείται με τα ελάσσονα. Μη θέλοντας να θίξει καμία από τις παραπάνω δυσλειτουργίες του εκπαιδευτικού συστήματος, κατ’ ουσία θίγει την ίδια την κοινωνία και προσφέρει κάκιστη υπηρεσία στην ανάγκη της χώρας να αναπτυχθεί σύμφωνα με διεθνή δεδομένα και τις διεθνείς απαιτήσεις, απαιτήσεις που καθίστανται ολοένα και περισσότερο επιτακτικές. Τελευταίο δείγμα η σπουδή περί διαγραφής των «αιωνίων» φοιτητών, λες και έτσι θα διορθωθούν ως διά μαγείας όλα τα κακώς κείμενα. Όμως:
1) Το μέγιστο ποσοστό αυτών των «αιωνίων» πρόκειται περί εγκλωβισμένων σε πανεπιστημιακά τμήματα που δεν τους δίνουν τη δυνατότητα να μεταπηδήσουν σε σπουδές που πραγματικά τους ενδιαφέρουν, όπως δηλαδή γίνεται σε όλα τα ανεπτυγμένα κράτη του κόσμου. 
2) Αυτοί οι «αιώνιοι» δεν κοστίζουν στον κρατικό προϋπολογισμό. Ούτε μαθήματα διδάσκονται (πώς θα ήσαν «αιώνιοι» άλλωστε), ούτε βιβλία και εκπαιδευτικές σημειώσεις δικαιούνται να λαμβάνουν δωρεάν, ούτε σιτίζονται, ούτε διαμένουν σε φοιτητικές Εστίες (στις ελάχιστες δηλ. που διαθέτουμε). Αποτελούν απλώς στατιστική ενόχληση, που θα έπρεπε κατ’ αρχάς να ενοχλεί τη συνείδηση των πολιτικών υπευθύνων, υπευθύνων γι’ αυτήν την όντως δυσλειτουργία του συστήματος, που τώρα επιλέγουν τη λύση «πονάει κεφάλι κόψει κεφάλι».
3) Συμφωνούμε με την εντατικοποίηση των σπουδών, η οποία όμως δεν επιτυγχάνεται με εγκυκλίους και φοβέρες, επιτυγχάνεται με «εντατικοποίηση» του ενδιαφέροντος των νέων. Για την έλλειψη ενδιαφέροντος ευθύνεται όμως πρωτίστως η Πολιτεία (και οι λειτουργοί της, συμπεριλαμβανομένων των καθηγητών των Ιδρυμάτων βεβαίως). Η πρότασή μας έτσι περί αυτού, είναι κατ’ αρχάς η δημιουργία λίστας φοιτητών σε κατάσταση αναστολής φοίτησης – διάρκειας 4 ή 5 ετών – με τη δυνατότητα στους φοιτητές να μπορούν μέσα σε αυτή τη διάρκεια να διακόψουν την αναστολή αυτή και να έχουν περιθώριο κάποιου χρόνου να περατώσουν τις σπουδές τους. Ταυτόχρονα όμως πρέπει να τους δοθεί και η δυνατότητα να μεταπηδήσουν σε άλλο πανεπιστημιακό Τμήμα που τους ενδιαφέρει, χρησιμοποιώντας τις διδακτικές μονάδες των μαθημάτων που έχουν ήδη κατοχυρώσει. Εξυπακούεται πως αυτή η ευελιξία των πανεπιστημιακών Ιδρυμάτων πρέπει να καταστεί βασικό συστατικό της όλης εκπαιδευτικής διαδικασίας, όπως αναφέραμε και προηγουμένως.
 
Όσον αφορά, τέλος, στο ζήτημα των «επαγγελματικών δικαιωμάτων», παρατηρούμε μιαν ανούσια και υποκριτική συζήτηση. Τα «επαγγελματικά δικαιώματα» δεν δίδονται από το κράτος και τα «συναρμόδια υπουργεία». Το κράτος, διά του Υπουργείου Παιδείας, απλώς οφείλει να πιστοποιεί το γνωσιολογικό περιεχόμενο των σπουδών όλων των εκπαιδευτικών τμημάτων της χώρας και την ποιότητα της εκπαίδευσης σε αυτά, είτε αυτά είναι κρατικά είτε ιδιωτικά. Μέχρις εκεί (ερώτηση: το κάνει; Και πόσο αποτελεσματικά το κάνει, ιδιαιτέρως στα ιδιωτικά εκπαιδευτικά Ιδρύματα που λίγο πολύ παγιώνονται σαν πανεπιστημιακού επιπέδου;). Τα όποια επαγγελματικά δικαιώματα, διεθνώς αλλά και στην Ελλάδα, δίδονται από τα αντίστοιχα επαγγελματικά και επιστημονικά Επιμελητήρια (Επιμελητήρια των οποίων την λειτουργία οφείλει βεβαίως το κράτος να ελέγχει).
 
…και όπως έγραφε ο Διόδωρος Σικελιώτης: «τα μεν καλώς γραφέντα φθόνου μη μετεχέτω, τα δε αγνοηθέντα, διορθώσεως υπό των δυνατοτέρων τυγχανέτω». Φοβούμαι όμως πως από την πολιτική πρακτική λείπει ο «κοινός νους»... ιδιαιτέρως τα (πολλά) τελευταία χρόνια.
 
 του Δρ. Νικήτα Χιωτίνη,
(ο Δρ. Νικήτας Χιωτίνης είναι Αρχιτέκτων, Καθηγητής ΤΕΙ, Τμήματος Εσωτερικής Αρχιτεκτονικής και Σχεδιασμού Αντικειμένων)
ΠΗΓΗ: Δημοσιευθέν άρθρο στην εφημερίδα "ΤΟ ΠΟΝΤΙΚΙ" στις 15/09/2014

Share/Bookmark

Πέμπτη 5 Ιουνίου 2014

Αναλφαβητισμός, ενδοοικογενειακή βία και φτώχεια τα συμπτώματα της κρίσης

 Η κοινωνία βιώνει την κρίση με το δικό της τρόπο, που την αλλάζει, την αλλοιώνει, την κάνει πραγματικά αγνώριστη. Η οικονομία έχει «γυρίσει» δεκαετίες πίσω. Η κοινωνία επίσης εχει αντιστρέψει το χρόνο και εμφανίζει «συμπτώματα» του μακρινού παρελθόντος. Στη χώρα επέστρεψαν ο αναλφαβητισμός, η κακοποίηση των γυναικών μέσα στις οικογένειες, τα συντηρητικά αντανακλαστικά.
Το 2008, όταν η κρίση έκανε την εμφάνισή της «δειλά», η Στατιστική Υπηρεσία υπολόγιζε τον αναλφάβητο πληθυσμό σε ποσοστό 3,6%. Η χώρα, τότε, κατατασσόταν στην 35η θέση παγκοσμίως με βάση τα επίπεδα αλφαβητισμού των ενήλικων πολιτών της. Τα τελευταία στοιχεία -του Σεπτεμβρίου του 2013- ήταν περισσότερο από απογοητευτικά: περίπου 5.000 με 7.000 παιδιά εγκαταλείπουν κάθε χρόνο το σχολείο τους.
Σύμφωνα με τη Unicef η πρόωρη αποχώρηση από την εκπαίδευση και την κατάρτιση στην Ελλάδα μεταξύ των ετών 2008 και 2013 μειώθηκε κατά 4,6 ποσοστιαίες μονάδες, φτάνοντας το 2013 στο 10,2%. Η μείωση αποδίδεται στο γεγονός ότι τα παιδιά...δεν μπορούν να βρουν δουλειά λόγω της αυξημένης ανεργίας, έτσι παραμένουν στο σχολείο. Όμως και πάλι, το ποσοστό θεωρείται ιδιαίτερα υψηλό, καθώς στην Ελλάδα την τελευταία δεκαετία 60.000 παιδιά δεν έχουν ολοκληρώσει την 9χρονη υποχρεωτική εκπαίδευση.
Σύμφωνα με την έρευνα της Unicef για την κατάσταση των παιδιών στην Ελλάδα του 2014, η παιδική εργασία έχει επανέλθει στη χώρα μας. Το έτος 2013 το ποσοστό των εργαζομένων παιδιών (15-18 ετών) στον αντίστοιχο συνολικό πληθυσμό των παιδιών στην Ελλάδα είναι πολύ μικρό (1,4% ή 6.430 παιδιά), ενώ ποσοστό των οικονομικά μη ενεργών παιδιών είναι η πλειοψηφία (95,6%) του αντίστοιχου συνολικού πληθυσμού. Τα περισσότερα οικονομικά ενεργά παιδιά βρίσκονται στην Αττική (23,7%), στη Θεσσαλία (13,6%), στην Κεντρική Μακεδονία (12,9%) και στη Στερεά Ελλάδα (9,2%).
Τον περασμένο Δεκέμβριο η Γενική Γραμματέας Ισότητας ενημέρωσε τους Έλληνες βουλευτές για την αύξηση της ενδοοικογενειακής βίας στα χρόνια της κρίσης. Η τηλεφωνική γραμμή SOS 15900 στα, μέχρι τότε, δυόμισι χρόνια λειτουργίας της έλαβε 12.500 κλήσεις και 100 ηλεκτρονικά μηνύματα. Το 77% αφορούσε σε περιπτώσεις ενδοοικογενειακής βίας, το 1% σεξουαλική παρενόχληση, το 1% περιπτώσεις βιασμού, το 0,1% σε πορνεία και το 12% σε άλλες μορφές βίας.
Την ίδια χρονική περίοδο, σοκ προκαλούσαν και τα στοιχεία της Ελληνικής Αστυνομίας:  το 2011 υπήρξε αύξηση φαινομένων ενδοοικογενειακής βίας σε ποσοστό 53,86%, το 2012 αύξηση σε ποσοστό 22,24% και τα θύματα ήταν στη συντριπτική πλειονότητα γυναίκες. Επίσης το 2012 έχουν καταγραφεί 5 ανθρωποκτονίες γυναικών ως αποτέλεσμα ενδοοικογενειακής βίας, το 2011 οι ανθρωποκτονίες ήταν 10 και 8 ανθρωποκτονίες έγιναν το ενδεκάμηνο του 2013.
Σύμφωνα πάντα με τη Unicef, τα υψηλά ποσοστά φτώχειας (32,3%) και ανεργίας (58,6%) για το 2012 των ηλικιακών ομάδων 16-24 και 15-24 ετών αντίστοιχα, σε συνδυασμό με την εκτόξευση του ποσοστού των ατόμων αντίστοιχων ηλικιακών ομάδων που δεν εργάζονται και ταυτόχρονα δεν συμμετέχουν σε κάποιας μορφής εκπαίδευση και κατάρτιση, οδηγούν στην έντονη οικονομική εξάρτηση από τους γονείς τους με αποτέλεσμα να παρατείνουν τη διάρκεια της παιδικής ηλικίας.
Ενδεικτικό στοιχείο αποτελεί το υψηλό ποσοστό (73,3%) των νέων ηλικίας 20 έως 29 ετών που διαμένει με τους γονείς του και η μέση ηλικία εγκατάλειψης της γονεϊκής στέγης (29,1 έτη) (στοιχεία 2012).

του Άγγελου Τσιγκρήδικηγόρου - καθηγητή Εγκληματολογίας

ΠΗΓΗ:  εφημ. ΤΟ ΒΗΜΑ, 9-5-2014

Share/Bookmark

Δευτέρα 3 Μαρτίου 2014

Ευχές για μια όμορφη σαρακοστή




"Νὰ γίνομαι ἄνεμος γιὰ τὸ χαρταετὸ
καὶ χαρταετὸς γιὰ τὸν ἄνεμο
ἀκόμη καὶ ὅταν οὐρανὸς δὲν ὑπάρχει.."

Ὀδυσσέας Ἐλύτης

Καλά Κούλουμα! 
ΚΑΛΗ & ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΗ ΣΑΡΑΚΟΣΤΗ ΣΕ ΟΛΟΥΣ!!

Share/Bookmark

Τετάρτη 5 Φεβρουαρίου 2014

Προσεγγίζοντας τη διά βίου μάθηση: χαρακτηριστικά Ενηλίκων και τεχνικές μιας ποιοτικής Διά Βίου Μάθησης (ΜΕΡΟΣ B΄)



Χαρακτηριστικά εκπαιδευομένων ενηλίκων

Ο ενήλικος δεν αντιμετωπίζεται ως απλός κοινωνικός αποδέκτης των μέτρων της συνεχιζόμενης εκπαίδευσης, ούτως ως απλό μέλος μιας ομάδας συμμετεχόντων, αλλά ως μοναδική προσωπικότητα με ατομικές ικανότητες, εμπειρίες και προβλήματα. (Παπαβασιλείου - Αλεξίου, 2004)
Πρωτίστως θα πρέπει να ληφθεί υπόψη ότι οι ενήλικες εκπαιδευόμενοι συνήθως εργάζονται και παράλληλα με το πρόγραμμα έχουν και άλλες ενδοοικογενειακές υποχρεώσεις που τους στερούν μέρος της ενέργειας τους. Επομένως απαιτείται πρόγραμμα, με γρήγορα σχετικά αποτελέσματα μάθησης, και ευελιξία. (Occasional Paper, 2007)
Επιπροσθέτως, οι ενήλικοι εκπαιδευόμενοι έχουν συγκεκριμένους στόχους και προσδοκίες και δεν αποφασίζουν να παρακολουθήσουν ένα πρόγραμμα τυχαία αλλά περιμένουν συγκεκριμένα αποτελέσματα από αυτό. Τα παραπάνω βέβαια ισχύουν, όταν οι ενήλικες δεν είναι άνεργοι, γιατί σε τέτοια περίπτωση έχουν ασαφείς στόχους και επιδιώκουν μόνο να πάρουν το επίδομα εκπαίδευσης. (Κόκκος 2005). Επομένως πρέπει να υπάρχει σαφής στοχοθεσία, την οποία να γνωρίζουν οι εκπαιδευόμενοι για να είναι πιο αποτελεσματική η μάθηση. (Ζαρίφης, 2000)
Επιπλέον έχουν ευρύ φάσμα κοινωνικών και επαγγελματικών εμπειριών, οι οποίες διαφοροποιούνται πλήρως από το ένα άτομο στο άλλο. Κατά συνέπεια περιμένουν να αξιοποιήσουν αυτές τις εμπειρίες μαθησιακά και να τις χρησιμοποιήσουν σαν αφετηρία για νέα γνώση. (Κόκκος, 2005) Καταλαβαίνουμε, λοιπόν, ότι πρέπει να γίνεται χρήση των προσωπικών εμπειριών των ενηλίκων για να ενισχύεται η διάθεση τους για μάθηση.
Από την άλλη οι ενήλικες έχουν αποκρυσταλλωμένους τρόπους με τους οποίους προτιμούν να μαθαίνουν. Διαθέτουν πλήθος γνώσεων και εμπειριών στις οποίες προσκολλώνται, με συνέπεια να δυσκολεύονται να δεχτούν τη νέα γνώση ή τις νέες μεθόδους. (Κόκκος, 2005) Γι' αυτό είναι δύσκολο ο εκπαιδευτής ενηλίκων να επιβάλλει μεθόδους και τεχνικές στους μαθητές του. Πρέπει να δείξει διαλλακτικότητα και να λάβει υπόψη τους προτεινόμενους τρόπους μάθησης τους οποίους θα έχει συζητήσει με τους ενήλικες μαθητές του.
Βασικό ακόμα χαρακτηριστικό των ενηλίκων που αυτομορφώνονται είναι η διάθεση αυτενέργειας που έχουν και η επιθυμία ενεργούς συμμετοχής. Τείνουν στον αυτοκαθορισμό, συνεπώς συχνά επιδιώκουν την ενεργητική συμμετοχή τους στην πορεία της μάθησης. (Κόκκος, 2005) Ο ενήλικος εκπαιδευόμενος επιθυμεί να αντιμετωπίζεται ως υπεύθυνος άνθρωπος, επιδιώκει να ζητιέται η άποψη του. Συχνά αμφισβητεί στόχους και περιεχόμενα ενός προγράμματος αντιπροτείνοντας εναλλακτικές μεθόδους διδασκαλίας. Αντιμετωπίζει τον εκπαιδευτή όχι ως αυθεντία, αλλά ως εξειδικευμένο συνάδελφο. (Παπαβασιλείου - Αλεξίου, 2004) Υπάρχει βέβαια και η περίπτωση οι εκπαιδευόμενοι να υιοθετούν παθητικούς ρόλους και να θέλουν να ακούν και να μαθαίνουν χωρίς συμμετοχή, αντιδρώντας μάλιστα και σε παρακίνηση του εκπαιδευτή να συμμετάσχουν. (Κόκκος, 2005) Έτσι, προτείνεται η ενεργητική συμμετοχή για να γίνεται σταδιακά και να αφήνει βαθμιαία ο εκπαιδευτής έδαφος πρωτοβουλίας και ενεργούς συμμετοχής στη μαθησιακή διαδικασία. (Κόκκος, 2005)
Σε αυτή την παράμετρο θα συμβάλλει και η δυνατότητα που θα δοθεί στους μαθητευόμενους για εφαρμογή πρακτικών ασκήσεων. Οι εργαζόμενοι - εκπαιδευόμενοι, πρέπει να έχουν ευκαιρίες για πρακτική άσκηση. Για να είναι αποτελεσματική η κατάρτιση, πρέπει να εφαρμοστεί η θεωρητική γνώση που αποκτήθηκε. Με τον τρόπο αυτό ο εκπαιδευόμενος θα συμμετέχει ενεργά, ενώ θα μπορεί και ο ίδιος να αυτοαξιολογείται και να ετεροαξιολογείται, ώστε να διορθωθούν τυχόν λάθη και να επιτευχθεί η αυτοβελτίωση. (Ζαρίφης, 2000)
Η παραπάνω διαπίστωση οδηγεί και στην ανάγκη αναφοράς της ανατροφοδότησης, η οποία είναι χρήσιμη τόσο στην εκπαίδευση παιδιών, όσο και ενηλίκων. Η ανατροφοδότηση δείχνει κατά πόσο το άτομο πέτυχε το στόχο του. Για να έχει αποτελέσματα πρέπει να εστιάζει σε συγκεκριμένες συμπεριφορές και να είναι άμεση. (Ζαρίφης, 2000) Μπορεί να γίνει και μέσω βιντεοσκόπησης το οποίο θα συμπαρακολουθεί η ομάδα με τον εκπαιδευτή.
Μία άλλη δυνατότητα συμμετοχής μπορεί να δοθεί και στις αρχικές συναντήσεις, στις οποίες ο εκπαιδευτής ζητά από τους εκπαιδευόμενους να εκφράσουν τις προσδοκίες και τους στόχους τους. (Κόκκος, 2005) Βάσει της συζήτησης, μπορεί να τροποποιηθεί και το πρόγραμμα προκειμένου να ανταποκρίνεται καλύτερα στις προσδοκίες τους. Γενικά πάντως, υπάρχει δυνατότητα να συμβάλλουν με τις αποφάσεις οι ενήλικες στη μερική διαμόρφωση του προγράμματος, που παρακολουθούν, και οι απαιτήσεις, όπως και οι ανάγκες τους, καλό είναι να λαμβάνονται υπόψη σοβαρά.
Τέλος, ένα ακόμα χαρακτηριστικό των ενηλίκων εκπαιδευομένων που πρέπει να ληφθεί υπόψη είναι το γεγονός ότι μαθαίνουν μέσα από την παρατήρηση και την αλληλεπίδραση με άλλους. (Ζαρίφης, 2000) Όταν, λοιπόν, η κατάρτιση αφορά ομάδες εκπαιδευομένων που ενδιαφέρονται για αντίστοιχα αντικείμενα, μαθαίνουν ανταλλάσοντας απόψεις και παρατηρώντας τις ενέργειες ο ένας του άλλου στην πρακτική άσκηση.
Από τα παραπάνω συνάγεται ότι η δια βίου διευκολύνεται μέσω της αναγνώρισης των χαρακτηριστικών των ενηλίκων, της αξιοποίησης της προγενέστερης εμπειρίας (βιωματικής και επαγγελματικής) και της δυνατότητας ενεργούς συμμετοχής στο πρόγραμμα. Ταυτόχρονα, στοιχεία που κάνουν ποιοτικότερο ένα πρόγραμμα ενηλίκων και προκύπτουν από τις παραπάνω διαπιστώσεις, είναι: η ανάλυση εκπαιδευτικών αναγκών, που θα οδηγήσουν σε διατύπωση συγκεκριμένων μαθησιακών στόχων, η κατάλληλη επιλογή υλικών, μεθόδων και μέσων, τα οποία να ανταποκρίνονται όσο γίνεται στις ανάγκες των εκπαιδευομένων, και η διατύπωση συγκεκριμένων κριτηρίων αξιολόγησης των παραπάνω, όπως και του προγράμματος συνολικά. (Νικολακάκη, 2006)
Τα προαναφερθέντα φαίνεται να διαπιστώθηκαν και σε μία έρευνα της Κ. Κεδράκα, η οποία αποτύπωσε τις απόψεις και τα αιτήματα των συμμετεχόντων στην ημερίδα της 1ης Απριλίου του 2006 σχετικά με το πεδίο της Εκπαίδευσης Ενηλίκων, που συλλέκτηκαν στο τέλος της ημερίδας μετά απο συμπλήρωση ειδικού εντύπου. Πράγματι οι συμμετέχοντες πρότειναν σαν στοιχείο ποιοτικότερου προγράμματος, λιγότερη θεωρία, μικρότερες ομάδες, περισσότερα βιωματικά εργαστήρια, διαχωρισμό θεματολογίας ανάλογα με την εμπειρία των συμμετεχόντων, καλύτερη ενημέρωση για την ανάληψη πρωτοβουλιών. (Κεδράκα, 2006)
 (συνεχίζεται...)


Κλαδά Νεκταρία
Φιλόλογος, Μετεκπαιδευθείσα στη Διδακτική και Αξιολόγηση,
Εργαστηριακός Συνεργάτης ΑΣΠΑΙΤΕ,
Αξιολογήτρια στο ΕΚΕΠΙΣ
Πρακτικά πανελλήνιου συνεδρίου, τόμος Β', "Η Ποιότητα στην Εκπαίδευση: Τάσεις και Προοπτικές", σελ.91-93



Share/Bookmark

Παρασκευή 24 Ιανουαρίου 2014

Προσεγγίζοντας τη διά βίου μάθηση: χαρακτηριστικά Ενηλίκων και τεχνικές μιας ποιοτικής Διά Βίου Μάθησης (ΜΕΡΟΣ Α΄)



Προλογικά
Καθώς βιώνουμε ως χώρα κρίσεις σε όλους σχεδόν τους τομείς της κοινωνικής μας ζωής και αντιμετωπίζουμε προκλήσεις μέσα σε ένα δυσμενές πλαίσιο για την ευρωπαϊκή και την παγκόσμια οικονομία, καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε ένα σύνθετο τοπίο, όπου οι πιέσεις είναι διαρκείς και επηρεάζουν σημαντικά τον κοινωνικό και κοινωνικό ιστό της.
Ως εκ τούτου γίνεται επιτακτική η ανάγκη μετασχηματισμού του αναπτυξιακού μοντέλου που εφαρμόζει η Ελλάδα, ενώ η Δια Βίου Μάθηση και η στήριξη του ανθρώπινου δυναμικού της χώρας αναδεικνύονται σε καθοριστικό παράγοντα, που μαζί με άλλες προϋποθέσεις, αναμένεται να διευκολύνουν την αναπτυξιακή τροχιά.
Η δια βίου μάθηση, αφορά ένα ευρύ πλαίσιο δραστηριοτήτων και παραμέτρων, οι οποίες συνθέτουν στην ουσία ένα ολόκληρο παιδευτικό και πολιτισμικό σύμπαν. Αυτό σημαίνει ότι η ανάπτυξη της αφορά στην πολύπλευρη καλλιέργεια της προσωπικότητας του πολίτη. Ταυτόχρονα όμως, δεν νοείται αποκομμένη από το οικονομικό και κοινωνικό υπόβαθρο μέσα στο οποίο υλοποιείται και αναπτύσσεται η παραγωγική και επαγγελματική δραστηριότητα. Έχοντας υπόψη τις παραπάνω αρχές, στην παρούσα εισήγηση θα γίνει προσπάθεια προσέγγισης, αρχικά των χαρακτηριστικών των ενηλίκων εκπαιδευομένων, και ακολούθως των τρόπων με τους οποίους η δια βίου μάθηση θα μπορούσε να γίνει ποιοτικότερη.

Γενικότερος σκοπός της Δια Βίου Μάθησης
Είναι γεγονός ότι στις μέρες μας η δια Βίου Μάθηση θα γίνεται όλο και πιο απαραίτητη για την παγκόσμια οικονομία. Έτσι, για όσους επιλέξουν να εκπαιδεύονται και να επαναπροσδιορίζουν τις γνώσεις τους, τα οφέλη θα είναι μεγάλα. Θα συνεχίζουν την καριέρα τους περιορίζοντας τον κίνδυνο της ανεργίας και θα είναι σε θέση να επιλέξουν ακόμα και καλύτερη εργασία. (Holmes, 2006:210-213)
Τα παραπάνω μας βοηθούν στη διατύπωση του σκοπού της Δια Βίου Μάθησης. Σκοπός λοιπόν, της Επιμόρφωσης Ενηλίκων είναι να βοηθάει τους εκπαιδευόμενους στην απόκτηση κατάλληλων δεξιοτήτων προκειμένου να οδηγηθούν στην αυτοβελτίωση, στη μεγιστοποίηση των επιλογών τους, ώστε να ζουν σε αρμονία με το περιβάλλον τους και να αποκτήσουν ευελιξία επαγγελματική και προσωπική. (Χαρίτου, 2005: 9-12)
Επιπλέον, σκοπός της Δια Βίου Μάθησης είναι η απεξάρτηση εκπαιδευτικών και εκπαιδευομένων από κάποιες ποιοτικές προδιαγραφές. Από την επισκόπηση του έργου των θεμελιωτών της εκπαίδευσης Ενηλίκων προκύπτει ότι δεν υπάρχει ένας κοινά αποδεκτός κορμός σχεδιασμού ποιότητας τέτοιων προγραμμάτων. (Κόκκος, 2005: 89-94). Παρόλα αυτά όλο και περισσότεροι συμφωνούν ότι το είδος αυτής της εκπαίδευσης πρέπει να λαμβάνει υπόψη τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά των ενηλίκων εκπαιδευομένων, βάσει των οποίων πρέπει να γίνεται και ο σχεδιασμός του εκάστοτε προγράμματος. Αυτό υποστηρίζεται, διότι ο ενήλικας εκπαιδευόμενος διαφοροποιείται από το μαθητή - παιδί. Προκειμένου, λοιπόν, να είναι αποτελεσματικός ένας διδακτικός σχεδιασμός Εκπαίδευσης ενηλίκων, οφείλει να λάβει υπόψη αυτά τα χαρακτηριστικά, τα οποία θα παραθέσουμε παρακάτω.
(συνεχίζεται...)

Κλαδά Νεκταρία
Φιλόλογος, Μετεκπαιδευθείσα στη Διδακτική και Αξιολόγηση,
Εργαστηριακός Συνεργάτης ΑΣΠΑΙΤΕ,
Αξιολογήτρια στο ΕΚΕΠΙΣ
Πρακτικά πανελλήνιου συνεδρίου, τόμος Β', "Η Ποιότητα στην Εκπαίδευση: Τάσεις και Προοπτικές", σελ.90-91

Share/Bookmark

Σάββατο 18 Ιανουαρίου 2014

Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΣΤΗ ΖΩΗ ΜΑΣ - Μορφές Διαμαρτυρίας




Το θέμα είναι παλιό, αλλά δεν χάνει ποτέ την επικαιρότητα του. Η διαμαρτυρία είναι μια ανάγκη ανθρώπινη και τα αίτια και οι μορφές της θα απασχολούν πάντοτε κάθε σκεπτόμενο άνθρωπο.
Τα αίτια βέβαια είναι συνήθως συγκεκριμένα: Πραγματική η υποτιθέμενη αδικία, προσβολή της ελευθερίας, των δυνατοτήτων αναπτύξεως και εξελίξεως, παράβαση υποσχέσεων, απιστία διαφόρων ειδών. Η διαμαρτυρία ως φαινόμενο εμφανίζεται σε κάθε έκφανση της ζωής: την πολιτική, οικονομική, επαγγελματική, κοινωνική, θρησκευτική.
Μπορεί να είναι εκδήλωση ζωντάνιας ή αρρώστιας, υπεροψίας ή απόπειρας επιβιώσεως, εγωισμού ή αλτρουισμού.
Μπορεί να μην έχει κανένα συγκεκριμένο αίτιο και να είναι απλώς ένα modus operandi ή και modus vivendi.
Η αφετηρία της πάντως δεν καθορίζει αναγκαστικά ούτε τη μορφή ούτε την ένταση της. Εκεί παίζει βασικό ρόλο η κοινωνική και ατομική νοοτροπία.
Όσο υπάρχουν θεσμικές δυνατότητες, αναγνωρισμένα "κανάλια" για την πραγματοποίηση της διαμαρτυρίας, δαμάζεται η ένταση, αλλά και πολλαπλασιάζεται η αποτελεσματικότητα της. Τέτοια κανάλια μπορεί να είναι ο λόγος στη δημόσια πλατεία ή η επιστολή στην εφημερίδα, η αναφορά στην αρχή ή αγωγή στο δικαστήριο, η διαδήλωση ή οι εκλογές.
Τα κανάλια αυτά εκπληρώνουν τον τριπλό σκοπό της απονομής της δικαιοσύνης, της προετοιμασίας μιας σωστής μεταρρυθμίσεως, και της βαλβίδας ασφαλείας.
Η βαλβίδα ασφαλείας επιτρέπει τη διαφυγή του ατμού που περισσεύει, χωρίς ποιοτικές διαφοροποιήσεις. Η άποψη ότι κάθε κοινωνία χρειάζεται βαλβίδες ασφαλείας δεν είναι κυνική, αλλά απεναντίας πολύ ανθρώπινη και πολύ σοφή.
Μέσα στα όρια που επιβάλλει η επιβίωση μιας ελεύθερης και πολιτισμένης κοινωνίας, η διαμαρτυρία πρέπει να είναι απαλλαγμένη από κάθε είδους άμεσες ή και έμμεσες κυρώσεις. Η πρόταση αυτή έχει διπλό νόημα.
Υπάρχουν όρια διαμαρτυρίας που πρέπει να γίνουν σεβαστά. Αλλά τα όρια αυτά δεν αφορούν το περιεχόμενο, αλλά μόνο τη μορφή της διαμαρτυρίας. Δεν μπορεί σε μια ελεύθερη και πολιτισμένη κοινωνία να νοηθεί παράνομο περιεχόμενο διαμαρτυρίας. Το περιεχόμενο μιας διαμαρτυρίας μπορεί να είναι παράλογο, ανόητο, εξοργιστικό, αλλά δεν μπορεί να είναι αθέμιτο.
Αντιθέτως, η μορφή που παίρνει μια διαμαρτυρία μπορεί, όχι μόνο σε ένα ολοκληρωτικό καθεστώς, αλλά και σε μία φιλελεύθερη δημοκρατία να είναι απαράδεκτη, ασυμβίβαστη με την έννομη τάξη της και, επομένως, παράνομη.
Η άποψη αυτή, όσο αυτονόητη και αν φαίνεται, πρόσφατα δεν γίνεται πάντα δεκτή. Οι αδίστακτοι εγκληματικές ενέργειες των Γερμανών τρομοκρατών βρήκαν την απροσδόκητη συμπάθεια κύκλων του τόπου μας, που δεν μπόρεσαν να κάνουν τη δύσκολη καμιά φορά, αλλά αναμφισβήτητα εύλογη και αναγκαία διάκριση ανάμεσα στο περιεχόμενο και στη μορφή.
Είναι ενδιαφέρον ότι στη χώρα με τη μακρότερη παράδοση και το ευρύτερο πλαίσιο ελευθερίας της διαμαρτυρίας, την Αγγλία, η δραστηριότης των Γερμανών τρομοκρατών βρήκε τη λιγότερη συμπάθεια. Η διανοητική αυτή ισορροπία δεν επικράτησε δυστυχώς και στον τόπο μας.
Όπως όμως παντού, έτσι και εδώ υπάρχει και η άλλη άκρη. Στη χώρα μας η άλλη αυτή άκρη αντιπροσωπεύεται από το κατάλοιπο αυταρχικών αντιλήψεων που λέγεται "περιύβριση αρχής". Στον τόπο που τα παραστρατήματα της γλώσσας φθάνουν σχεδόν τα ύψη των κυκλοφοριακών παραβάσεων, οι δημόσιες αρχές και τα δικαστήρια απαιτούν από τους πολίτες συμπεριφορά ευλαβών υπηκόων και σεμνών Αρσακειάδων.
Μήπως συναντώνται και εδώ τα δύο άκρα;

28 Μαρτίου 1978,
Πρόδρομος  Δ. Δαγτόγλου*


*Π. Δ. Δαγτόγλου,Η Κοινωνία μας και η Πολιτική της, δημοσιευθέν άρθρο στην εφημερίδα "Καθημερινή", Εκδόσεις Καθημερινής, Αθήνα 1979, σελ. 122

Share/Bookmark

Υπενθύμηση σχετικά με την υποβολή σχολίων:

Παρακαλείστε να είστε κόσμιοι στους χαρακτηρισμούς σας, επειδή ενδέχεται ορισμένοι επισκέπτες του ιστολογίου να είναι και ανήλικοι.
Τα σχόλια στα ιστολόγια υπάρχουν για να συνεισφέρουν οι αναγνώστες στο διάλογο. Η ευθύνη των σχολίων (αστική και ποινική) βαρύνει τους σχολιαστές.
Τα σχόλια θα εγκρίνονται, μόνο ενώ και εφόσον, είναι σχετικά με το θέμα, δεν αναφέρουν προσωπικούς, προσβλητικούς χαρακτηρισμούς, καθώς επίσης και τα σχόλια που δεν περιέχουν συνδέσμους.
Επίσης, όταν μας αποστέλλονται κείμενα (μέσω σχολίων ή ηλεκτρονικού ταχυδρομείου), παρακαλείσθε να αναγράφετε την τρέχουσα πηγή τους σε περίπτωση που δεν είναι δικά σας. Ευχαριστούμε εκ των προτέρων για την κατανόησή σας...
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...