Τετάρτη 15 Μαΐου 2013

Ντοκουμέντο για τη Γενοκτονία των Ποντίων



Ντοκουμέντο για τη Γενοκτονία των Ποντίων
19 Μαΐου: Καθιερώθηκε ως ημέρα μνήμης με νόμο το 1994

Οι νεότουρκοι σε συνεργασία με τους Γερμανούς φανέρωσαν τους στόχους τους. Απέβαλαν τη μάσκα… από τις αρχές του 1914 υπό την καθοδήγηση του Γερμανού αρχιστράτηγου Liman Von Sanders άρχισαν συστηματικοί διωγμοί και εξορίες… Υπό το πρόσχημα στρατιωτικής επιταγής οι διωγμοί και εξορίες… Υπό το πρόσχημα στρατιωτικής επιταγής οι διωγμοί μεταβλήθηκαν σ’ εκατόμβες… Χιλιάδες εξοντώθηκαν στα περίφημα αμελέ ταμπουρού (τάγματα εργασίας)».
τάγμα εργασίας (αμελέ ταμπουρού), τη φωτογραφία τράβηξε άγγλος διπλωμάτης και δείχνει Ποντίους στα κάτεργα  σε αθλία κατάσταση
Η έκθεση του Γάλλου αντιπλοιάρχου Ρολέν (Γενικό Επιτελείο Ναυτικού, 9 Φεβρουαρίου 1919) σχετικά με τις εξελίξεις στην καταρρέουσα Οθωμανική Αυτοκρατορία αποτελεί μία από τις εκατοντάδες μαρτυρίες που συναντώνται στη διεθνή βιβλιογραφία και στα κρατικά αρχεία πολλών χωρών για το ειδεχθές έγκλημα που διαπράχθηκε εναντίων των ελληνικών πληθυσμών της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.

Η αρχή της εχθρότητας
Παρά τις αρχικές διακηρύξεις για ισότητα και ισονομία οι Νεότουρκοι εθνικιστές αποφάσισαν -ήδη από 1911- να προχωρήσουν στη βίαιη ομογενοποίηση της πολυεθνικής Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και να εφαρμόσουν ένα οργανωμένο σχέδιο εξόντωσης των γηγενών χριστιανικών πληθυσμών προχωρώντας παράλληλα στην τουρκοποίηση των μουσουλμάνων. Κατά αυτό τον τρόπο έθεταν τέλος σε μία μακραίωνη περίοδο οθωμανικής παράδοσης η οποία με σχετική ανοχή συγκροτούσε μια πολυεθνική αυτοκρατορία στηριγμένη στον προσδιορισμό με βάση την θρησκεία (σύστημα των μιλλέτ). Το «έθνος-κράτος» του 19ου και του 20ου αιώνα επρόκειτο να συγκροτηθεί πάνω σε μια εντελώς διαφορετική λογική κι έναν άλλο τύπο κοινωνικής οργάνωσης, όπου οι «μειοψηφίες» αντιμετωπίζονταν στην καλύτερη περίπτωση με καχυποψία και στη χειρότερη οδηγούνταν στο διωγμό και την εξόντωση.
οι σφαγές διενεργούνταν με το αίσθημα "εθνικής" υπερηφάνιας
Το ρευστό σκηνικό του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου όξυνε στο έπακρο την εχθρότητα μεταξύ των εθνοτήτων και πρόσφερε στον τουρκικό εθνικισμό τη χρυσή ευκαιρία να «τελειώσει» οριστικά το εθνικό ζήτημα. Οι πρώτοι διωγμοί ξεκίνησαν από την Ανατολική Θράκη με βίαιες μετακινήσεις ελληνικών πληθυσμών. Ακολούθησε η Δυτική Μικρά Ασία με τον πρώτο διωγμό του 1914.
Η ήττα της Τουρκίας στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο δημιούργησε ελπίδες για χειραφέτηση των υπόδουλων λαών. Με τη Συνθήκη των Σεβρών (1920) δημιουργείτο η Ελλάδα «των δύο ηπείρων και των πέντε θαλασσών» και πραγματώνονταν σε μεγάλο βαθμό το όραμα της Μεγάλης Ιδέας. Παρόμοια, Κούρδοι και Αρμένιοι για πρώτη και μοναδική φορά στην ιστορία τους θα αποκτούσαν εθνική στέγη. Τον Μάιο 1919 ο ελληνικός στρατός αποβιβαζόταν στη Σμύρνη και σταδιακά έθετε υπό τον έλεγχο του εκτεταμένες περιοχές στη Μικρά Ασία. Τις ίδιες σχεδόν ημέρες ο Μουσταφά Κεμάλ έφθανε στη Σαμψούντα για να επιθεωρήσει τη συμμόρφωση του τουρκικού στρατού στους όρους της ανακωχής με τους νικητές-συμμάχους.
Η ελληνική πολιτική με κύριο εκφραστή της έως το 1920 τον Ελευθέριο Βενιζέλο επικέντρωσε την προσοχή της στη βορειοδυτική Μικρά Ασία (περιοχή της Σμύρνης) καθώς ήταν ιδιαίτερα δύσκολη η διεκδίκηση του απομακρυσμένου πόντου. Αυτό ουσιαστικά σήμαινε την εγκατάλειψη του Πόντου παρά την ύπαρξη πολυπληθούς και συμπαγούς ελληνικού πληθυσμού στην περιοχή και παρά τις εκκλήσεις και τα υπομνήματα των τοπικών εκκλησιαστικών και κοινοτικών αρχών.

Η Γενοκτονία
Ομάδα ενόπλων Ποντίων
Στην Τραπεζούντα, ο μητροπολίτης Χρύσανθος λαμβάνοντας υπόψη την αδυναμία του ελληνικού κράτους να συνδράμει αποφασιστικά την υπόθεση του Πόντου εφάρμοσε μια πού πιο σύνθετη πολιτική. Παράλληλα, αντάρτικα ένοπλα σώματα, κυρίως στο δυτικό Πόντο, προσπάθησαν χωρίς επιτυχία να προστατέψουν τους Έλληνες από την επιθετικότητα των μουσουλμάνων. Τα αιτήματα ωστόσο του Ποντιακού Ελληνισμού για πλήρη ανεξαρτησία ή ακόμη και δημιουργία συνομοσπονδίας με το ανεξάρτητο αρμένικο κράτος έπεσαν στο κενό. Η «Δημοκρατία του Πόντου», στη νοτιοανατολική ακτή της Μαύρης Θάλασσας, παρέμεινε ένα κράτος στα χαρτιά.
Στο πλαίσιο ενός επιθετικού εθνικιστικού κινήματος, με κύριους εκφραστές τον Κεμάλ και τον τοπικό οπλαρχηγό Τοπάλ Οσμάν, οι κινήσεις των Ελλήνων στην περιοχή και οι ελληνικοί διπλωματικοί σχεδιασμοί αντιμετωπίστηκαν με τον πλέον ριζικό τρόπο: εκτοπίσεις, εκτελέσεις, φυλακίσεις, δημεύσεις, βασανιστήρια, φόνοι, βίαιοι εξισλαμισμοί, πυρπολήσεις περιουσιών.
η μαρτυρική πορεία ελληνικών πληθυσμών στην έρημο της Ανατολίας κατέληγε στο θάνατο
Η προαποφασισμένη από τους Νεότουρκους εθνική εκκαθάριση ολοκληρώθηκε με την υποχώρηση του ελληνικού στρατού από την Ιωνία, τις σφαγές και την πυρπόληση της Σμύρνης τον Σεπτέμβριο του 1922 και την υπογραφή της αναθεωρητικής Συνθήκης της Λωζάννης (1923). Η υποχρεωτική ανταλλαγή των πληθυσμών σήμαινε το τέλος της επί 28αιώνες παρουσίας του ελληνικού στοιχείου στην περιοχή. Περίπου ενάμισι εκατομμύριο πρόσφυγες από την Μικρή Ασία κατέφυγαν στην Ελλάδα, όπου μεταλαμπάδευσαν το δημιουργικό τους πνεύμα και εποίκισαν τις «Νέες Χώρες».

Ημέρα μνήμης
Η γενοκτονία, η μαζική δολοφονία ανθρώπων εξαιτίας της ιδιαίτερης πολιτισμικής και εθνοτικής τους ταυτότητας, δεν αποτελεί ένα περιορισμένο γεωγραφικά και χρονικά γεγονός. Στο πλαίσιο ενός άκρατου εθνικισμού συνιστά μία πολιτική αντιμετώπισης στοχευμένων πληθυσμιακών ομάδων από αδιάλλακτες εξουσίες, που είτε επιδιώκουν την ομογενοποίηση του χώρου που ελέγχουν (όπως στην περίπτωση των χριστιανικών πληθυσμών της Ανατολής), είτε επιδιώκουν τη μεταφορά κεφαλαίων από τα θύματα στους θύτες (όπως το Ολοκαύτωμα των Εβραίων). Η περίπτωση των Ελλήνων του Πόντου πρέπει να εξεταστεί παράλληλα με τις άλλες γενοκτονίες και κυρίως με αυτές σε βάρος των άλλων χριστιανικών πληθυσμών της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, όπως των Αρμενίων και των Ασσυρίων – Αραμαίων.
Η εξόντωση των Χριστιανών της Τουρκίας ήταν μια οργανωμένη σφαγή, η οποία έγινε σε μεγάλη κλίμακα και διαπράχθηκε πολύ πριν από την αποβίβαση Ελληνικών στρατευμάτων στη Σμύρνη
Με νόμο του το 1994 το ελληνικό κράτος καθιέρωσε τη 19η Μαΐου ως συμβολική Ημέρα Μνήμης της Γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου καθώς την ημέρα εκείνη ο Κεμάλ έφτασε στην Σαμψούντα και ξεκίνησε η δεύτερη και αγριότερη φάση της σφαγής. Για τους Τούρκους η ημέρα αυτή αποτελεί γιορτή καθώς δεν έχουν αναγνωρίσει τις γενοκτονίες που διέπραξαν οι Νεότουρκοι και οι Κεμαλικοί, παρόλο που επιβεβαιώνονται και από οθωμανικά έγγραφα. Τα εκατοντάδες χιλιάδες θύματα, ωστόσο, ζητούν έως σήμερα ιστορική δικαίωση.

της Βασιλικής Λάζου, Δρ. Ιστορίας, άρθρο στην εφημερίδα «Ελεύθερος Τύπος» του Σαββάτου 11 Μαίου 2013, σελ. 15.







Share/Bookmark

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Υπενθύμηση σχετικά με την υποβολή σχολίων:

Παρακαλείστε να είστε κόσμιοι στους χαρακτηρισμούς σας, επειδή ενδέχεται ορισμένοι επισκέπτες του ιστολογίου να είναι και ανήλικοι.
Τα σχόλια στα ιστολόγια υπάρχουν για να συνεισφέρουν οι αναγνώστες στο διάλογο. Η ευθύνη των σχολίων (αστική και ποινική) βαρύνει τους σχολιαστές.
Τα σχόλια θα εγκρίνονται, μόνο ενώ και εφόσον, είναι σχετικά με το θέμα, δεν αναφέρουν προσωπικούς, προσβλητικούς χαρακτηρισμούς, καθώς επίσης και τα σχόλια που δεν περιέχουν συνδέσμους.
Επίσης, όταν μας αποστέλλονται κείμενα (μέσω σχολίων ή ηλεκτρονικού ταχυδρομείου), παρακαλείσθε να αναγράφετε την τρέχουσα πηγή τους σε περίπτωση που δεν είναι δικά σας. Ευχαριστούμε εκ των προτέρων για την κατανόησή σας...
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...