Συνάντησα στις γιορτές κάποιον φίλο από τα παλιά. Καθίσαμε και πίνοντας,
θυμηθήκαμε τα περασμένα, τότες που ήμασταν φοιτητές, νέοι με όνειρα και
οράματα. Μου είπε αυτολεξί το εξής, που ακόμα ηχεί στ’ αυτιά μου…
«- Άλλαξα κοσμοθεωρία…» μου ‘πε. «Πέρασα από το εγώ στο εμείς. Τότε ζούσα
για εμένα. Τώρα για εμάς.»
Σαν τον ρώτησα τι εννοούσε μου αποκρίθηκε:
«- Έτρωγα, έπινα, διασκέδαζα. Ερωτεύτηκα πολλές κοπέλες. Νόμιζα ΄ζούσα.
Όμως πάντοτε σκεπτόμουν την ικανοποίηση του «εγώ» μου. Ό,τι επιθυμούσα αυτό
έκανα. Τι είναι η επιθυμία; Πόθοι. Καλοί και κακοί. Αρκεί να εκπληρώνονταν κι
αμέσως γεννιόντουσαν άλλοι. Κυνηγούσα κι αυτούς και ξαναερχόντουσαν άλλοι.
Ακόρεστος. Δίψα για ζωή. Ώσπου συνάντησα τον άγγελό μου, την Αγγελική μου. Τότε
αγάπησα.»
«- Και τι αγάπησες; Τι είναι αγάπη;» ρώτησα εγώ.
«- Αγάπη είναι να σκέπτεσαι το «εμείς» κι όχι το «εγώ». Ποτέ ξανά δεν
σκέπτηκα ότι έπρεπε να κάνω ό,τι θέλω εγώ. Σκεπτόμουν πως έπρεπε να κάνω, ότι
θα ευχαριστούσε και τους δυό μας.»
Χαμογέλασα. «Δώσ’ μου ένα παράδειγμα για να καταλάβω», του είπα.
«- Δεν ήθελα να βγώ, να πάω κάπου, δίχως πρώτα να σκεπτώ, ότι εκεί που θα
πάμε δεν θα άρεσε στην Αγγελική. Ούτε η ίδια μου πρότεινε ποτέ κάτι που δεν
άρεσε και σε μένα. Ήταν η χημεία που λένε.»
«- Και είναι μόνον αυτό η αγάπη;» επέμεινα.
«- Όχι μόνο αδερφέ», μου είπε. «Αγάπη είναι να μην φοβάσαι. Να μην
φοβάσαι τι θα σου συμβή, αλλά τι θα ΜΑΣ συμβή. Φοβάσαι μην πάθη κάτι η
πολυτιμούλα σου, η αγάπη σου. Για σένα δεν σε νοιάζει τίποτα. Φοβάσαι μην συμβή
κάτι κι αύριο δεν υπάρχει αυτό το εμείς»
«-Τίποτα άλλο;»
«- Αυτό το εμείς ναι γενικεύτηκε. Φοβάσαι μετά μην χαθή και ο κόσμος που
ζεί μέσα του αυτό το «εμείς», οι οικογένειές σου, ο κόσμος σου γύρω. Δεν πρέπει
λές αυτός να είναι άσχημος, για να μην χαλάση το ωραίο «εμείς», μαζί του. Το
άσχημο και το κακό γύρω τότε σε πληγώνει.»
«- Ναι, αλλά δίπλα τότε με το να βλέπεις την δυστυχία, δεν σου
καταστρέφει και το ωραίο «εμείς», σου; Η δυστυχία δεν σου γιγάντωσε το φόβο;»
Άναψε σιγάρο. «- Τότε φίλε γίνεται κάτι παράδοξο. Σταματάς να φοβάσαι
ξαφνικά. Βλέποντας την αγάπη σου από την μια και από την άλλη την απέραντη
θλίψη, σταματάς να φοβάσαι. Λές, πως αφού εμείς αγαπιόμαστε, κι ο κόσμος όλος
να γυρίση ανάποδα, κι αν ακόμα έρθουν μπόρες και απέραντη δυστυχία, εμείς θα
ζούμε ευτυχισμένοι»
Κι εκεί πλέον θαύμασα. Μ’ άρεσε η θεωρία του φίλου μου. Η θεωρία του πια
δεν φοβόταν τίποτα. Είχε βρεί την θεωρία που δεν φοβάται τους πληθυντικούς!!!
χρονογράφημα του φιλολόγου
ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΓΕΩΡ. ΚΑΤΣΟΥΛΗ
Αναρτημένο στο ιστολόγιο: http://filologos-hermes.blogspot.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου