"Τό λουλούδι αυτό τής καταιγίδας καί μ’ακούς
Τής αγάπης
Μιά γιά πάντα τό κόψαμε
Καί δέν γίνεται ν’ανθίσει αλλιώς, μ’ακούς
Σ’άλλη γή, σ’άλλο αστέρι, μ’ακούς
Δέν υπάρχει τό χώμα, δέν υπάρχει ο αέρας
Τής αγάπης
Μιά γιά πάντα τό κόψαμε
Καί δέν γίνεται ν’ανθίσει αλλιώς, μ’ακούς
Σ’άλλη γή, σ’άλλο αστέρι, μ’ακούς
Δέν υπάρχει τό χώμα, δέν υπάρχει ο αέρας
Πού αγγίξαμε, ο ίδιος, μ’ακούς"
απόσπασμα από το ποίημα "Το μονόγραμμα" του Οδυσσέα Ελύτη, διαβάστε ολόκληρο το ποίημα στον παρακάτω σύνδεσμο: http://socialprinciples.blogspot.gr/2013/04/blog-post_18.html
Ἐπικίνδυνη Μοναξιά
Ὅταν τὶς νύχτες τριγυρνῶ στὴ μοναξιά μου,
ψάχνω μέσ᾿ σὲ χιλιάδες πρόσωπα νὰ βρῶ
ἐκεῖνο τὸ τρεμούλιασμα στὴν ἄκρη τοῦ ματιοῦ σου.
ψάχνω μέσ᾿ σὲ χιλιάδες πρόσωπα νὰ βρῶ
ἐκεῖνο τὸ τρεμούλιασμα στὴν ἄκρη τοῦ ματιοῦ σου.
Ἂν ἔστω κι ἕνας μόνο ἀπηχοῦσε
κάτι ἀπ᾿ τὴ δική σου ὀμορφιά,
θὰ τοῦ ῾λεγα: -«Λοιπόν, τί περιμένεις;
μὲ τὰ καρφιὰ τῶν παπουτσιῶν σου κάρφωσέ με».
κάτι ἀπ᾿ τὴ δική σου ὀμορφιά,
θὰ τοῦ ῾λεγα: -«Λοιπόν, τί περιμένεις;
μὲ τὰ καρφιὰ τῶν παπουτσιῶν σου κάρφωσέ με».
καὶ δὲ θὰ καρτεροῦσα πιὰ γλυκὸ φιλὶ
οὔτε μία τρυφερὴ περίπτυξη.
οὔτε μία τρυφερὴ περίπτυξη.
-Ντῖνος Χριστιανόπουλος-
Σήμερα γιορτάζουμε την ανάμνηση της έναρξης
του αγώνα μας για την πολυπόθητη ανεξαρτησία της πατρίδας μας. Ακριβώς
368 χρόνια κάτω από την Οθωμανική κυριαρχία. Μια Ελλάδα που ανάσανε
κρυφά, πολλαπλασιάζονταν κρυφά, μορφώνονταν κρυφά, οπλίζονταν με το
σαράκι της.....λευτεριάς κρυφά. Ένας αγώνας άνισος που τον άντρωνε η δύναμη και η δίψα της ψυχής για
ελευθερία. Ένα “ταν ή επί τας”
μεταφρασμένο στην πραγματικότητα του 1821. “Λευτεριά ή θάνατος”.
Περιθώριο για κάτι άλλο δεν υπήρχε. Αυτή ήταν η γνώριμη Ελληνική
λεβεντιά ζωντανεμένη από αμέτρητα παλικάρια όσα και οι Έλληνες. Όλοι
ήρωες αθάνατοι. Για μια ιδέα, την ελευθερία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου